Er was eens... een wandkleed...
Of beter gezegd; een idee om een wandkleed te maken.
De 'kabouterhoedjes' zien er zo leuk uit...
Echter...
Zoveel plezier als ik er in het begin mee had,
zo vervelend werd het vervolg.
Zere vingers? Da's nog tot daaraan toe.
Maar verveling? Da's funest.
Ook speelde mee dat ik altijd getwijfeld heb aan de
uiteindelijke uitvoering. Als ik eenmaal alles aan elkaar zou
hebben gezet, zou de zwaartekracht zéker invloed uitoefenen
op de mooie structuur.
Daar zijn oplossingen voor te bedenken, maar
eerlijk gezegd had het hele project voor mij zijn glans al verloren.
En elke keer liep ik met een schuldgevoel langs
de transparante opbergbox.
Note to self;
stop UFO's nóóit meer in transparante opbergboxen :-)))
Het schuldgevoel bleef knagen. De wol is ook zo leuk.
Totdat... Eureka!
Wat doe ik toch moeilijk!
Er staat niemand klaar om mij af te straffen als
ik mijn originele plan niet voortzet!
Ik bedenk gewoon iets nieuws!
En van de kaboutermutsen/koraaltjes die af zijn kan ik een kussen maken.
Há!
Dus nu worden er driehoekjes gehaakt.
Twee dimensionale kaboutermutsen :-)))
Ik haak er voorlopig lekker op los en als ik er
een boel heb, dan ga ik ze schikken en kijken wat het
kan worden. Misschien toch een wandkleed?
De tijd zal het leren.
DING DONG!!
Eeeeehhhh...
Sorry driehoekjes...
Ik moet jullie toch weer even aan de kant leggen.
De wolletjes voor de te haken
cadeautjes voor mijn petekindje zijn
namelijk binnen gekomen:
In de linker bovenhoek zie je het garen (By Claire Sparkle)
dat ervoor moet zorgen dat het paardje glanzende,
goud-gele manen krijgt.
En ook de bolletjes voor de pop met blonde haren en
héél veel kleertjes is binnen.
Wat een weelde...
En ook een boel werk.
Maar 'liefdewerk' is geen werk.
Da's 100% plezier.
Ik heb er zin in!
Lieve groetjes,
Sandra