maandag 29 september 2014

De shrug

We zijn weer thuis!


Dit klinkt vrolijker dan ik ben, helaas.

Vandaag nog een dagje vrij en dan ga ik weer werken. En één ding is zeker; de komende tijd gaat er op mijn werk veel veranderen. Het zijn onzekere tijden met veel bedreigingen, maar ook veel kansen.
Ik probeer het nog even naast me neer te leggen, ik kan er nu toch niets mee, maar het beïnvloedt mijn gemoedstoestand (natuurlijk) wel.

Even van de hak op de tak; je zou me hier moeten zien zitten...
Nét vóór onze vakantie - zo'n 36 uur van te voren - heeft onze wasmachine het begeven... Toen we onze oude machine nog hadden (die nog maar 1 programma draaide, maar wel in alle temperaturen), was dat mij doemscenario. 
Nu, met een drie-jaar-jonge-AEG-laat-je-niet-in-de-steek, had ik het totaal niet zien aankomen. Dankzij mam zijn we redelijk ontspannen en mét schone kleren op vakantie kunnen gaan.

Maar we zijn weer terug van vakantie en we namen mee... twee koffers vuile was.
Plus de dingen die natuurlijk zijn blijven liggen vóór de vakantie.

Vanmiddag komt de monteur. We hebben ons waskamertje helemaal leeggeruimd, zodat hij plaats heeft om (hopelijk vanmiddag) de machine te kunnen repareren.

Gevolg; ik zit nu achter mijn pc met in mijn rechter ooghoek 'Mount Doom' aan wasgoed. Aargh!

Weekendje haken

Ik mocht van mezelf afgelopen weekend he-le-maal los gaan met haken. Nog even geen verplichtingen; gewoon gáán met die banaan - eh, haaknaald.
Weet je nog die bolletjes groen garen die ik in Hamelen heb gekocht?
Nou... die zijn op! Getransformeerd in een 'shrug'.

Tadááá:


Ik weet het, het ziet er een beetje raar uit, zo in de stoel, maar manlief (ocharm) is al weer aan het werk en Guinness is niet zo handig met de camera :-) 
Dus jullie zullen het even met deze stoel-variant moeten doen.

Op het blog van Echt Studio (zie de link hier boven) zie je betere foto's.
Hij is super makkelijk te maken!

Eén 'maar'; hou met het bepalen van de lengte rekening met het kraagje. Dat had ik niet gedaan, waardoor hij wat kort uitviel. Ik heb dit opgelost door met hetzelfde reliëfstokje als in de mouwtjes een boordje onderaan het achterpand te haken.

Nog wat 'haaktechnische' info; ik heb de shrug gehaakt van iets minder dan 5 bolletjes Lana Grossa Garzato Fleece (225 m. looplengte), in geel-groen. Garzato Fleece (baby alpaca/polyamide) laat zich niet makkelijk haken (pluizig). Ik heb naald 7 gebruikt.

OK. Het 'gewone leven' is weer gestart; tijd om boodschapjes en me op het huishouden te storten. Niet letterlijk natuurlijk. Alhoewel... als die berg was nou schoon was geweest... Enfin, ik dwaal af. Aan de slag!

Groetjes,

Sandra


P.S. Er is een giveaway op komst... Nog even bedenken hoe ik het ga doen. Wordt vervolgd!




woensdag 24 september 2014

Weserbergland


24 september 2014

Weserbergland, onze laatste halte deze vakantie. Nog een paar dagen en dan zit het er weer op. We hebben ontzettend veel gewandeld deze vakantie; op bijna alle niet-reisdagen maar liefst zo’n 5 tot 7 uur. Mijn kuiten zijn serieus in omvang toegenomen, ik voel me topfit. Net zoals manlief. Guinness is belachelijk veel sterker geworden; hij hupst en springt nog harder en hoger dan vóór de vakantie.

Maar… het begint me ook een beetje op te breken. 
Mijn rug kreunt al als ik naar de rugzak kijk. 
Tikkie terug San! 

Vandaag is voor mij de wandeling van 3,5 uur naar de Hohenstein en weer terug méér dan genoeg.
En niet dat we dan ‘niets’ doen, maar even niet meer met zware rugzak om en bergschoenen aan J

Maar we starten dus met de wandeling naar de Hohenstein. Je ziet de rotsformatie hier in de verte:


Het uitzicht over het Weserbergland is, als we boven zijn, fantastich. 
In de verte zien we ons hotel liggen.


En dan zijn we er écht... Jammer dat het bewolkt is. Als ik hier in de buurt zou wonen, 
zou ik hier vaak naar toe wandelen. Gewoon, om te genieten van het uitzicht en een boterhammetje te eten of een boek te lezen... Of te haken :-)))


Finnegan komt ook even kijken. Hij wil graag de rivier (de Weser) zien.


's Middags bezoeken we het helicopter museum in Bückeburg.


Af en toe duikt onze huismuis op...


Zoekplaatjes...




En Bückeburg zelf is ook best de moeite waard!
Met het centrum op een steenworp afstand van het museum, maak je in een handomdraai een wandeling door de grootste winkelstraat. 
Shop - shop - shop! 



Maar ik heb me ingehouden. Echt waar! ;-)
(heeft alles met onze plannen voor morgen te maken, niet verder vertellen aan manlief)

Groetjes,

John, Sandra, Guinness & Finnegan


maandag 22 september 2014

Thüringer Wald - Vessertal & Bunkermuseum

22 september 2014

Ik geloof dat de meteorologische herfst morgen pas begint, maar voor ons is hij vandaag begonnen. En dat heeft alles te maken met regen en een gevoelstemperatuur van rond de 5 graden. 
Brrrr.... Waterkou!

Toch willen we nog een wandeling maken. De hoteleigenaar adviseert ons een wandeling in het Vessertal. Niet al te lang; zo'n 10 kilometer én met 'Einkehrmöglichkeit'. Oftewel: een gezellig plekje om op te warmen en iets lekkers te eten/drinken.

Ik ga op pad met mijn eigen Indiana Jones ;-)


Onderweg spelen zon en wolken een spelletje. Een prachtig, continu wisselend schouwspel.


Ondanks het weer, hebben we een mooie wandeling kunnen maken. 
En lekker gegeten en gedronken met een dame die net zo gek was als wij en zich vandaag ook niet door het weer van een wandeling had laten weerhouden.


Na de wandeling zijn we naar het Bunkermuseum in Frauenwald gereden.
Een unieke kans om een keer (met gids) door een DDR-bunker te wandelen. De bunker ziet eruit alsof hij net nog gebruikt is; er zijn nog allerlei spulletjes te vinden uit een tijd waarvan ik hoop dat hij nooit meer terug komt.


Overal in het museum zie je dit soort 'stillevens'.


Ongelofelijk hoe ze destijds deze bunker in het geniep hebben kunnen bouwen. De dekmantel? Dit was de watervoorziening voor vakantiebungalows.


In een vitrine zag ik een gebreid DDR soldaatje staan...


De 'kantine' voor 24 personen.


De bunker is in totaal 3.600 vierkante meter groot.


De blikken eten voor de soldaten die permanent in deze bunker verbleven, werden voorzien van nep-etiketten van... montagekit, zodat niemand argwaan kreeg.


Ik moest wel even slikken toen we de bunker in geleid werden en de gids de deur op slot draaide.
Logisch, want het is niet de bedoeling dat er mensen binnen glippen, maar toch...


Een bijzondere dag, we hebben genoten van de natuur en de unieke ervaringen!

Groetjes,

John, Sandra, Guinness & Finnegan


P.S. Finnegan had geen zin in waterkou. Hij heeft zich verstopt in de hotelkamer en toen het kamermeisje weg was, is hij de Hobbit gaan lezen. Op de e-reader. Lekker in bed genesteld!





zondag 21 september 2014

Thüringer Wald - de charme van wolken


20 september 2014

Gisterenavond vertelde een vriendelijke dorpsbewoner ons dat het weer hier wat minder goed is. Regenwolken worden vaak over dit gebied gestuwd en het schijnt hier in verhouding kouder te zijn dan een paar kilometer verderop. Hij vertelde ons ook dat we eigenlijk te vroeg zijn; de herfst-kleuren-pracht start pas écht over een week of twee.

Als het aan deze vriendelijke meneer had gelegen, dan had hij nog véél meer verteld. Manlief zegt dat hij een oogje op mij heeft J Van dat oogje… daar kan ik weinig over zeggen; ik keek niet naar zijn ogen, want ik was gebiologeerd door zijn imposante wenkbrauwen van wel 2 centimeter dik J

Laaghangende wolken domineren vandaag het landschap. Een schril contrast tot het weer van de afgelopen dagen. Maar het is droog. En zeker niet koud.

Als we even aan het wandelen zijn, horen we een geluid dat we eerst niet thuis kunnen brengen, maar het wordt al gauw duidelijk wat het is; burlende herten! Een heel indrukwekkend geluid, zeker als je in de wolken loopt. Burlende herten in de verte zijn leuk, maar oog in oog staan met zo’n onvoorspelbaar hitsig mannetje is niet iets dat je moet willen. Maar naarmate dat we het stuwmeer naderen, wordt de afstand tussen ons en de herten groter.

Hieronder wat foto’s van vandaag. Ik heb er een paar zwart-wit gemaakt om de stemming nog een beetje extra drama mee te geven.
Tot slot zorgen Guinness en Finnegan nog voor een beetje kleur. Met Guinness moeten we oppassen; die zouden we haast kwijtraken tussen de gevallen herfstbladeren J


In zwart-wit zie je de haast poederachtige structuur op de vleugels van deze vlinder extra goed:


Dreigende wolken boven het stuwmeer. Gelukkig blijft het droog.




Echte Guinness-kleuren in de bossen:


Finnegan leeft zich uit bij een bron:


's Avonds liggen de wolken als watten tussen de beboste hellingen.


Groetjes,

John, Sandra, Guinness & Finnegan




donderdag 18 september 2014

Sächsische Schweiz - de Bastei

Donderdag 18 september 2014

De Bastei is één van de grootste toeristische attracties van de Sächsische Schweiz. Eigenlijk houden we daar niet zo van. Drommen mensen, met de meest exotische nationaliteiten, van paradijsvogel tot grijze muis; je vindt ze hier. De meeste mensen worden aangevoerd met grote touringcars of rijden met de auto tot aan de parkeerplaats net vóór de Bastei.

Wij hebben de Bastei vandaag onderdeel gemaakt van onze wandeling. Zo wandelen we door de rustige natuur en zo stappen we in het circus dat 'Bastei' heet. Kwestie van knop omzetten en je verwonderen om het feit dat een stukje natuurschoon zó ontzettend veel (verschillende) mensen aan kan trekken. 

Is het de moeite waard? Zeker wel! Als je maar beseft dat je op de Bastei nooit alleen bent.
Genoeg praatjes, hier zijn weer de plaatjes! :-)


Finnegan hebben we de eerste twee uur van de wandeling niet buiten zijn beschutte plekje in de rugzak gezien (slaapmuis), maar de traptreden door de Schwedenlöcher wil hij persé zelf beklimmen.
In dit gedeelte net vóór de Bastei vindt je trouwens nog niet de drommen mensen die je op de Bastei zelf vindt. Simpelweg omdat het voor de doorsnee toerist die hier naartoe komt te zwaar is.


In de Schwedenlöcher heerst een kelderachtig koel, vochtig klimaat.


Dit uitzichtpunt is nog redelijk rustig. Geen ellebogenwerk nodig :-)
We wachten hier op Finnegan. Aha, daar is hij weer!


We kunnen Finnegan overtuigen; voor een kleine muis is het te druk op de Bastei. Dadelijk wordt hij nog verpletterd door een paar Japanse voeten! Om maar niet te spreken van de laarzen van de Israëlische soldaten die vandaag ook van de partij zijn... 
Dus hupsakee, in de rugzak! En op de mooie punten, staat Finnegan natuurlijk voorop.


Zoals hier, waar aan de voet van de rotsformaties de Elbe stroomt.


Hieronder zie je de Bastei in volle glorie.
Echt de moeite waard om even door te bijten, ook als je niet van mensenmassa's houdt :-)


Na de uitzichtpunten bezocht te hebben, dalen we af naar de Elbe.


Daar is het aan de oever in het zonnetje goed toeven!
Beetje bootjes kijken... Lekkers van de bakker eten... Drankje erbij...
Neeee, zonder alcohol! 
Want die gaat in de knieën zitten en we moeten nog een eindje terug lopen :-)

Tot de volgende keer!
Groetjes,

John, Sandra, Guinness & Finnegan







woensdag 17 september 2014

Wandelen in Sächsische Schweiz NP

Woensdag 17 september 2014


De weersvoorspellingen zijn fantastisch. En… Ik hoop foto’s te kunnen maken van het mooie herfstlicht in de vroege ochtend, zoals Ingrid van Little Birdie dat laatst ook al zo fantastisch heeft gedaan.

We starten vroeg en zijn nauwelijks op pad of de zonnestralen breken al door de boomtakken en de nevel heen in de kloof van het Polenztal.



Wauw. Om stil van te worden. Je voelt ook echt de warmte van die prachtige stralen. Zeker omdat het nog koel en vochtig is. Kippenvel en warm tegelijk.



De voor deze streek typerende zandsteen rotsen laten zich steeds meer zien.


Als de zon nog wat hoger aan de hemel staat worden we en tijdje begeleid door een dagpauwoog. De mooie vlinder blijft maar voor ons uit fladderen.


Finnegan vermaakt zich hier ook opperbest.


Hij vindt het heel belangrijk om te onderzoeken of de Elbezandsteen wel echt zandsteen is. 



Het lijkt wel gatenkaas! 



En je kunt er goed in klimmen!


Dat dit vroeger een zee is geweest, kan Finnegan niet geloven.

Af en toe lassen we een korte pauze in. Finnegan en Guinness genieten 
lekker in het gras van het uitzicht. Finnegan onder het genot van een sapje.


Wat zouden ze elkaar te vertellen hebben, dit bijzondere stel?



Hartelijke groeten,

John, Sandra, Guinness & Finnegan