Vastklampen

Afgelopen weekend genoten we met volle teugen in de Vulkaaneifel.

Lekker bijtanken met groene energie.

Helaas was er bij thuiskomst minder goed nieuws.

Paps' gezondheid is (weer) een stapje achteruit gegaan.

Een aantal jaren geleden is bij hem leverkanker geconstateerd.

De diagnose was niet positief, maar tegen alle verwachting in

is hij nog steeds bij ons.

Niet dat het in die jaren van een leien dakje ging, integendeel;

elke keer werd er weer wat ingeleverd.

En paps? Paps blijft dankbaar, onverstoorbaar en is gelukkig met de

dingen die hij nog wél kan. Samen met zorgzame mams.

Maar sinds afgelopen maandag kan hij niet meer zonder morfine.

En er is een longontsteking bij gekomen.

Zijn lichtje flakkert. Soms iets meer, soms iets minder.

De manier waarop paps zich aan het leven vastklampt, 

doet me denken aan het vlindertje dat ik in de Vulkaaneifel fotografeerde

afgelopen zaterdag:

De korenbloem waarop het vlindertje zat, zwiepte als een dolle

in de wind. Toch bleef het vlindertje zitten.

Vleugels gesloten.

Pootjes in de korenbloem begraven.

(Ogenschijnlijk?) onverstoorbaar.

Er komt een tijd van loslaten.

Maar wanneer?

Lieve groetjes,

Sandra