Op vakantie gaan met de hond betekent dat je sommige dingen
niet kunt doen. Voor ons is het een bewuste keuze en we krijgen er veel voor
terug, dus we klagen niet. Maar soms krijg je een cadeautje.
Zoals bij de burcht Bewartstein bij Erlenbach (uit de 12e
eeuw). We dachten dat we er alleen een beetje omheen konden lopen. Misschien de
binnenplaats bezoeken? Terrasje pikken? Totdat Rapunzel Senior (met te kort
haar) ons vanuit haar torenraam toeroept dat honden binnen toegestaan zijn en
dat we zelfs aan kunnen sluiten bij de rondleiding. Wauw!
We hebben genoten van een mooie rondleiding en een gids die
smakelijk vertelde over o.a. de martelkamer, 104 meter diepe waterput, geesten
en de meest beruchte kasteelheer. Klap op de vuurpijl was een wandeling door de
in de zandsteen uitgehakte gewelven, met niets meer dan kaarslicht. Guinness de
Moedige (aldus de gids) racete als een idioot door de schaars verlichte gangen.
Held op sokken J
Toen we na de rondleiding op het terras gingen zitten,
hebben we zitten gniffelen over Rapunzel Senior. Wij waren blij met haar tip,
maar ze zat werkelijk ieder personeelslid achter de vodden. Het ging ongeveer
zo; ‘Mathias! Ga de voorraden aanvullen!’ ‘Christa!!! Er zitten mensen op het
terras!’ ‘Peter! Heb je de plantenbakken al verzorgd?!’ Iedereen ijlde met een
gezicht als een donderwolk de burcht in en uit, in de hoop uit Rapunzels’
gezichtsveld te blijven.
Oh enneh… zoete Flammkuchen (een soort dunne pizzabodem met
in mijn geval kwark, kaneel, appel en rozijnen), daar hoef je me niet voor
wakker te maken. Kan aan mij liggen hoor, want ik kan ook niet wennen aan
hartige pannenkoeken J
Groetjes,
Sandra
wat een mooi verhaal , wat een geluk ook van die rondleiding .nou geniet maar weer lekker in de vertrouwde omgeving gr joke
BeantwoordenVerwijderen